Buntowniczka z pustyni

Tytuł: Buntowniczka z Pustyni

Autor: Alwyn Hamilton

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Ilość stron: 364

Ocena: 8/10

Trochę sceptycznie podchodziłam do tej książki. Tematyka związana z kulturą wschodu nie jest moją ulubioną. Jednak słyszałam wiele pozytywnych opinii dlatego chciałam się sama przekonać o co tyle hałasu.

Bezkresne piaski pustyni przemierzają tajemnicze bestie, w których żyłach płynie czysty ogień. Krążą pogłoski, że istnieją jeszcze takie miejsca, w których dżiny wciąż parają się czarami. Lud Miraji coraz mocniej występuje przeciwko tyranii Sułtana. Każda noc pośród wydm pełna jest niebezpieczeństw i magii. Jednak osada Dustwalk nie jest ani magiczna, ani mistyczna – to zabita deskami dziura, którą nastoletnia Amani pragnie opuścić przy najbliższej okazji.
Buntowniczka wierzy, że dzięki talentowi w posługiwaniu się bronią, uda jej się uciec spod opieki despotycznego wuja. Podczas zawodów strzeleckich poznaje Jina – tajemniczego i przystojnego cudzoziemca, który może jej pomóc w realizacji planów. Amani nie przepuszcza jednak, że jedna, ryzykowana decyzja, sprawi, że będzie musiała uciekać przed armią Sułtana, ramię w ramię ze zbiegiem oskarżonym o zdradę stanu.

Na początku książki trudno mi było się rozeznać w historii o Księciu Buntowników. Ale uznałam, że z rozwojem akcji szybko przyswoję tą wiedzę, i tak też się stało. Główna bohaterka jest twardą dziewczyną dążącą do wyznaczonych celów. Podziwiam Amani za odwagę i determinację. Mam wrażenie, że nawet czasem była zbyt zuchwała, co nie zawsze wychodziło jej na dobre. Razem z Jinem tworzą mieszankę wybuchową i to dosłownie, bo obaj są mistrzami w posługiwaniu się bronią palną.
Dobrą stroną książki są sarkastyczne dialogi oraz doskonale wykreowane postacie. Akcja cały czas trzyma w napięciu i niepewności. W powieści pojawiają się dżiny, piaskowe konie zwane Buraqi, nocą na pustyni czają się Koszmary, ale to tylko kilka z niesamowitych i niebezpiecznych stworzeń jakie przywołuje w książce autorka.
 Z każdą stroną rośnie w nas przekonanie, że nikomu nie można ufać, a główna bohaterka musi podejmować bardzo ryzykowne decyzje. Najtrudniejsze z nich poruszają kwestie moralne: ratować siebie czy pomagać innym? Jesteśmy też świadkami przemiany Amani.
Kolejnym atutem książki jest okładka, która mieni się jak piasek pustyni.

Książka łączy w sobie wiele gatunków. Myślę, że przypadnie do gustu młodzieży, szczególnie takiej, która lubi baśnie i legendy. Powieść czyta się szybko i przyjemnie. A dla tych, którzy już zakochali się w krainie spalonej słońcem, jest drugi tom przygód Amani. Mnie książka się podobała i już zabieram się za drugi tom.