"Po dobrej stronie" - Quinn Spencer

Tytuł: „Po dobrej stronie”

 Autor: Quinn Spencer 

Wydawnictwo: Insignis

 Ilość stron: 408

 Ocena: 5/10

Opis 

Poznajcie jedną z najciekawszych bohaterek współczesnej literatury: osamotnioną, złamaną życiem, pozbawioną złudzeń, jednak wciąż szukającą odkupienia i nowego celu. LeAnne Hogan to postać, która nie pozwoli o sobie zapomnieć. 

Jadąc do Afganistanu, Hogan była doświadczonym żołnierzem i miała za sobą wiele udanych misji. Wraca okaleczona – zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Straciła oko, połowę jej twarzy pokrywają głębokie blizny, z trudem przypomina sobie szczegóły pechowej operacji wojskowej, w której niemal straciła życie. Jest zagubiona i podejrzewa, że wszystko, co się stało, to jej wina – choć nikt nie chce powiedzieć jej tego wprost. 

Załamana kolejnym tragicznym wydarzeniem – nagłą śmiercią Marci, przyjaciółki, z którą dzieliła szpitalny pokój – wyrusza w podróż po kraju. Wspomina przeszłość i czuje, że dla niej nie ma już żadnej przyszłości. Świat, widziany dziś jednym tylko okiem, wydaje się miejscem obcym i groźnym. Kiedy w końcu LeAnne przyjeżdża do małego, tonącego w deszczu miasteczka w stanie Waszyngton, w którym wychowała się Marci, dokonuje niepokojącego odkrycia. 

Tymczasem pewien bezpański pies – wielkie, silne stworzenie o czarnej sierści i zagadkowym spojrzeniu – o którym można powiedzieć wszystko, ale nie to, że jest słodkim psiakiem, wybiera ją na swoją opiekunkę. 

LeAnne zostaje wciągnięta w historię równie niebezpieczną co jej ostatnia misja w Afganistanie.

/opis wydawcy/  

Moja opinia 

Szczerze powiedziawszy jestem tą książką rozczarowana, ale wynika to chyba z mylnego wyobrażenia jakie miałam o tej powieści. Zachęcona opisem, czekałam z niecierpliwością na to niepokojące odkrycie, którego dokonuje LeAnne w deszczowym miasteczku, w którym wychowała się Marci, ale się nie doczekałam. Już nawet był jeden moment, który dał mi cień nadziei, że jednak książka może nabrać tempa, a wyjaśnienie mnie zaskoczyć…, ale nie. Watek zaginięcia córki Marci okazał się przewidywalny do bólu, a książka w mojej ocenie ciągnęła się jak flaki z olejem. 

Powieść jednak dobrze oddaje problemy, z jakimi muszą się zmierzyć ludzie służący w armii. Udział w wojnie odbija wielkie piętno na psychice żołnierzy, a poczucie zagrożenia nie ustępuje nawet gdy wrócą już do swojej ojczyzny. Wojna zadaje im rany nie tylko fizyczne, które stają się widoczne dla otoczenia, ale i psychiczne, z którymi nawet trudniej jest sobie poradzić. 

Codzienna walka z samym sobą, by na nowo nauczyć się funkcjonować w społeczeństwie, jest dla takich ludzi, równie trudna co udział w misjach. A może nawet trudniejsza, bo reguły panujące na froncie, nie są stosowane w codziennych międzyludzkich relacjach. 

Książka może spodobać się miłośnikom powieści obyczajowych, którzy interesują się służeniem w armii oraz zespołem stresu pourazowego. 

Jeśli jednak podobnie jak ja, liczyliście na jakiś wątek kryminalny, albo zaskakujące zakończenie czy choćby jakiś zwrot akcji, to niestety książka was rozczaruje. 

Książkę odebrałam za punkty w portalu CzytamPierwszy.