Nikt nie idzie

Tytuł: „Nikt nie idzie” 

Autor: Jakub Małecki 

Wydawnictwo: SQN 

Ilość stron: 261 

Ocena: 6/10

O książce
Jakub Małecki, autor bestsellerowych „Dygotu” i „Rdzy” oraz nominowanych do Nike „Śladów”, w zupełnie nowej odsłonie. „Nikt nie idzie” to subtelna opowieść, w której buzują wielkie emocje.
 

Po tym, jak Olga zobaczyła go po raz pierwszy, uporczywie wracał do niej w myślach. Tajemnicza postać z kolorowymi balonami. Ni to mężczyzna, ni to dziecko. Ona samotna, on osobny i zamknięty we własnym świecie. Ich losy przetną się ponownie na skrzyżowaniu ulic w chwili tragicznego zdarzenia.

/opis wydawcy/

Moja opinia 

„Nikt nie idzie” to opowieść o zwykłym życiu, zwykłych ludzi. O podejmowanych przez nich wyborach, które wpływają nie tylko na nich, ale również na ludzi w ich najbliższym otoczeniu. Powieść uwrażliwia czytelnika, na otaczających go ludzi i pozwala dostrzec coś więcej, niż tylko czubek własnego nosa.

W książce praktycznie nie ma akcji. Historia jest opowiadana spokojnie, wręcz nudnie. Ale takie właśnie często jest nasze życie, pełne rutyny i bez nagłych zwrotów akcji, dlatego wcale nie dziwi mnie powolne toczenie się fabuły.
W opisie książki znajduje się opinia, że buzują w niej wielkie emocje. Może jestem nieczuła, ale ja ich nie dostrzegłam. Owszem, rozumiałam obawy Marzeny o los swojego niepełnosprawnego syna, gdy jej już zabraknie. Razem z Olgą i Igorem przeżywałam bolesność ich rozstania. Żal mi było Klemensa i braku porozumienia z nim, gdy tak niewielu ludzi potrafiło do niego dotrzeć. Ale to trochę za mało bym mogła powiedzieć, że w powieści buzują wielkie emocje. 

Na mnie powieść nie wywarła wielkiego wrażenia. Po tylu zachwytach jakie słyszałam, zastanawiam się co ze mną jest nie tak, że nie dostrzegam głębi w tej powieści? 

Dla mnie była ona przeciętna i raczej nie trafiła w moje gusta czytelnicze. 

Mimo małej ilości stron, po przeczytaniu połowy, odłożyłam książkę na półkę i nie ciągnęło mnie do niej. Nie było ciekawości jak potoczą się losy bohaterów. 

Jednak podobał mi się styl pisania Jakuba Małeckiego. W niezwykły sposób opisał zwykłe życie, zwracając uwagę na każdy detal. Choćby to kolekcjonowanie zdjęć przy fontannach mamy Klemensa. Wydobycie z każdego bohatera rzeczy, które sprawiały, że stawał się on interesującą postacią. 

Krótkie rozdziały nadały powieści lekkości. Zatem książka ma swoje plusy. Jednak całość do mnie nie przemówiła i mnie nie porwała. Z czystej ciekawości sięgnę również po inne książki tego autora, żeby przekonać się czy to kwestia poruszanego tematu w powieści, czy jednak styl pisarza mnie nie zachwyca. 

Książkę przeczytałam dzięki portalowi Czytam Pierwszy.